VEFASIZLIK KALBİMİ ACITIYOR!

Bugün içim dolu…Haykırmak, istiyorum..

Çünkü gördükçe, yaşadıkça insanın insana olan vefasızlığını iliklerime kadar hissediyorum.

İnsana insan gibi değer verilmediği bir şehirde, bir toplumda, yaşamanın ağırlığı yüreğimi yakıyor.

Ne yazık ki Hatay’da vefa kalmadı!

Vefasızlık diz boyu…

Değer bilen, bu şehre gönül veren insanlara hak ettikleri kıymet verilmiyor.

Yapılan güzel işler görmezden geliniyor, yok sayılıyor, hatta kimi zaman küçümseniyor.

Oysa Hatay için gönlünü, emeğini, bilgisini ortaya koyan; bu şehri tanıtmak, yaşatmak, geleceğe taşımak için çırpınan o kadar çok insan var ki!

Ama bu insanlara ne teşekkür eden var, ne de bir “iyi ki varsın” diyen.

Kıymetli işler yapanlar kenarda unutulurken, gösterişle, lafla, basit işler yapanlar baş tacı ediliyor.

Toplumun göz boyamayı başarı saydığı bir dönemden geçiyoruz.

Gerçek değerler, sessizce bir kenara itiliyor.

Ben de bunlardan biriyim…

Hatay Büyükşehir Belediyesi’nin katkılarıyla hazırlanan, binbir emekle ortaya koyduğum “Hatay Halk Bilimi” kitabım; bu şehrin halk kültüründen gastronomisine, inanç yapısından sözlü anlatımlarına kadar geniş bir yelpazede hazırlandı.

Hatay’ı tanıtmak, Hataylıyı anlatmak için yıllarca biriktirdiğim bilgi, belge ve gözlemleri, kalbimle harmanladım.

Ama ne yazık ki, bu emek, bu çaba, bu sevda hak ettiği ilgiyi görmedi.

Ne sivil toplum kuruluşlarından bir sahiplenme geldi, ne de kentin yöneticilerinden bir vefa sözü..

Oysa kitap defalarca baskı yaptı, Hatay’ın tanıtımına ciddi katkılar sundu.

Ama değer görmedi…

Tıpkı Hatay için çalışan, üreten, gönül veren birçok insan gibi…

Benim yaşadığım bu hayal kırıklığı sadece bir örnek.

Bu şehirde benim gibi yüzlerce, binlerce insan var.

Kimi sanatçı, kimi öğretmen, kimi akademisyen, kimi gönüllü…

Hepsi bir şekilde Hatay’a dokunmuş, katkı sunmuş, iz bırakmış.

Ama çoğu unutulmuş, vefasızlığın gölgesinde sessizliğe mahkûm edilmiş.

Bugün geldiğimiz noktada, toplumun değer yargıları altüst olmuş durumda.

Gerçek emek değil, sahneye çıkanın parıltısı alkışlanıyor.

Samimiyet değil, gösteriş konuşuyor.

Bir şehrin ruhunu yaşatan insanlar, vefasızlığın kurbanı haline geliyor.

Ben para istemedim, ödül de beklemedim.

Tek istediğim, yapılan işe, verilen emeğe, bu şehre duyulan sevdaya biraz değer verilmesiydi.

Ama anladım ki, vefa unutuldu…

Unutan sadece bireyler değil; toplum olarak, şehir olarak, ruhen vefasızlaştık.

Oysa Hatay, tarih boyunca vefasıyla, insanlığıyla, kadim kültürüyle anılan bir şehirdi.

Şimdi bu şehir, kendi değerlerine sırt çeviriyor.

Vefasızlığın, umursamazlığın, bencilliğin arasında kayboluyoruz.

Bunları gördükçe kahroluyorum…

Çünkü biliyorum ki, vefasızlık sadece bir insanı değil; bir toplumun vicdanını da öldürür.

Ve ben, her geçen gün biraz daha yitirilen o vicdanın yasını tutuyorum.

Vefayı unuttuk…

Vefasız olduk…

Ve belki de en büyük kaybımız bu oldu!

MİTHAT KALAYCIOĞLU