ESKİ ANTAKYA’YI ÖZLEDİM

Uzun Çarşı’nın kalabalığına karışan o tanıdık sesleri, selamları, esnafın samimi “Hoş geldin”ini… Habib-i Neccar’ın gölgesinde dinlenen yaşlıların huzurlu sessizliğini, Asi Nehri kıyısında yürüyüş yapan gençlerin neşesini özlüyorum..

Antakya’mı çok özledim ben. Sadece bir şehir değil benim için; çocukluğum, gençliğim, eğitim hayatım, evliliğim, iş yaşamım… Kısacası ömrümün her bir durağı, her bir hatırası bu kadim şehirde yeşerdi.

Şimdi hummalı bir çalışma var. Yeni Antakya, yavaş yavaş küllerinden doğuyor. Caddeler yeniden çiziliyor, sokaklara yeniden can veriliyor. Her bir tuğla, bir umudun, bir direnişin simgesi gibi yerine konuyor. Ama ben… Ben eski Antakya’mı özlüyorum.

Sabahları taş fırından yükselen taze ekmek kokusunu…
Künefecilerin tel tel dökülen tatlılarına karışan çocuk kahkahalarını…
Uzun Çarşı’nın kalabalığına karışan o tanıdık sesleri, selamları, esnafın samimi “Hoş geldin”ini…
Habib-i Neccar’ın gölgesinde dinlenen yaşlıların huzurlu sessizliğini, Asi Nehri kıyısında yürüyüş yapan gençlerin neşesini özlüyorum.

Benim Antakya’m bir mozaikti. Dinlerin, kültürlerin, renklerin buluştuğu bir aşktı.
Komşumun bayramı benim de bayramımdı. Acılar ortak, sevinçler paylaşıldığında güzeldi.

Yeni bir şehir kuruluyor şimdi. Betonlar, vinçler, projeler arasında bambaşka bir Antakya yükseliyor.
Ama kalbim hâlâ eski Antakya’nın taş sokaklarında…
Belki bir çocuk sesinde, belki bir ezgide, belki bir han duvarında yankılanan geçmişte.

Ben Antakya’mı çok özledim.
Sadece taşını, toprağını değil…
Ruhunu, sesini, kokusunu özledim.

Ve biliyorum… Yeni Antakya yükselirken, eski Antakya’yı kalbimizde yaşatacağız.
Çünkü şehirleri şehir yapan sadece binalar değil, anılardır. Ve bizim anılarımız hâlâ o sokaklarda dolaşıyor.  Talip KÖLEOĞLU